Ogólnie jest to całkiem interesująca pozycja, kilka rozdziałów lepszych a kilka gorszych jak to często bywa. Na pewno sporo ciekawych rzeczy można się dowiedzieć, a na niektóre spojrzeć troszkę inaczej. Nie podobał mi się natomiast język, po prostu nie rozumiem dlaczego autorka tak strasznie sili się tutaj na napisanie pracy naukowej, zamiast po prostu napisać dobrą książkę jak udało jej się to w przypadku Duchologii.

Ogólnie jest to całkiem interesująca pozycja, kilka rozdziałów lepszych a kilka gorszych jak to często bywa. Na pewno sporo ciekawych rzeczy można się dowiedzieć, a na niektóre spojrzeć troszkę inaczej. Nie podobał mi się natomiast język, po prostu nie rozumiem dlaczego autorka tak strasznie sili się tutaj na napisanie pracy naukowej, zamiast po prostu napisać dobrą książkę...

Mam wrażenie, że uklad jest trochę randomowy, trochę powiemy o tym, a trochę o tamtym, a tak w ogóle to ten PRL siamto.

Mam wrażenie, że uklad jest trochę randomowy, trochę powiemy o tym, a trochę o tamtym, a tak w ogóle to ten PRL siamto.

Fascynujący i syntetyczny esej (nie bać się tego słowa!) o polskim poczuciu humoru, napisany – no, patrzcie sobie – z poczuciem humoru, lekkością i swadą. Oj, jest tu nieco powrotów do czasów minionych, jest nieco smichu i chichów (są nawet dowcipy, a jakże!),ale przede wszystkim Olga Drenda wydobywa z okruchów pamięci to, co bawiło nas (i mnie) kiedyś. Jest też albowiem Kopytko.
Autorka kopie zaiste głęboko, bo odpowiedź na pytanie „Z czego się śmiejecie?” nie jest łatwa, aczkolwiek zasadnicza. I tak (i tylko tu) Ferdek Kiepski spotyka się z Markiem Kondratem z „Dnia Świra”, a Kazik i jego „12 groszy” z „odjaniepawla”. Przekop jest dość potężny niczym Mierzei Wiślanej – od dam polskiego kabaretu (Kwiatkowska, Bielicka, jest w tym gronie i pani Czubaszek),przez Polskie ZOO z lwem i dwoma chomikami, komiksy o wodzie sodowej, absolutnie najlepsiejszą Dyskotekę Szarego Człowieka i KOC (who knows, hu?),kanapę pierwszego błazna III RP oraz Makumbę i tego, jak to się wszystko potoczyło.
Dzięki humorowi poznajemy siebie i – brzmi wzniośle – otaczających nas ludzi, wreszcie – państwo, w którym przyszło nam żyć (poczucie humoru staje się kolorową plamą na papierku lakmusowym). Stąd niedaleko już do nikłego lub nędznego poczucia humoru polityków i tego, że nie mają go nawet za grosz. Humor może być także bronią – często obosieczną, w ogóle broń to zbyt niebezpieczna, by tak lekko się nią posługiwać. To w zasadzie z czego można się śmiać? Czy stand-up przekroczył już wszystkie przekraczalne granice? Czy rzeczywiście jest tak dobry, jak mówią? A co z kulturą memów, rysunkowych wyznaczników ironii i czystego nonsensu? Czy soczysty dowcip może być inteligentny i naprawdę śmieszny?
Ostatecznie wydźwięk jest pozytywny – śmiech łączy, buduje tożsamość, daje chwilowe chociaż poczucie wspólnoty, a wtedy nawet najczerstwiejsze suchary wydają się przezabawne. Nawet jak dowcipy z babą u lekarza.

Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zacytować klasyka*: „Wódz: Dzisiaj będę straszny, opowiem wam dowcip.
Indianin nr 1: Ten o gąsce Balbince?
Indianin nr 2: Ależ wodzu, co wódz!
Wódz: To ja przepraszam”. Koniec, kurtyna.

* „Skąd się bierze woda sodowa i nie tylko" Tadeusza Baranowskiego

Fascynujący i syntetyczny esej (nie bać się tego słowa!) o polskim poczuciu humoru, napisany – no, patrzcie sobie – z poczuciem humoru, lekkością i swadą. Oj, jest tu nieco powrotów do czasów minionych, jest nieco smichu i chichów (są nawet dowcipy, a jakże!),ale przede wszystkim Olga Drenda wydobywa z okruchów pamięci to, co bawiło nas (i mnie) kiedyś. Jest też albowiem...

Od staropolskich absurdalnych żartów aż do śmiechu z PRL i kabaretu Mumio. Esej o tym, co nas bawiło na przestrzeni dziejów i dlaczego? Kiedy żart staje się mało śmieszny i jak zmienia się nasze poczucie humoru? Ciekawy przegląd, który zachęca do własnych poszukiwań, wiele przykładów i źródeł.

Od staropolskich absurdalnych żartów aż do śmiechu z PRL i kabaretu Mumio. Esej o tym, co nas bawiło na przestrzeni dziejów i dlaczego? Kiedy żart staje się mało śmieszny i jak zmienia się nasze poczucie humoru? Ciekawy przegląd, który zachęca do własnych poszukiwań, wiele przykładów i źródeł.

Taka trochę od Sasa do lasa, ale do poczytania w pociągu czy wolnej chwili nadaje się jak najbardziej.

Taka trochę od Sasa do lasa, ale do poczytania w pociągu czy wolnej chwili nadaje się jak najbardziej.

REWELACJA!!! Szokuje mnie mnogość przykładów. Książka jest przeładowana treścią po same brzegi. Pięknie napisana, wyrafinowany język. Wielu rzeczy się dowiedziałem ze świata, który istnieje obok mnie.

REWELACJA!!! Szokuje mnie mnogość przykładów. Książka jest przeładowana treścią po same brzegi. Pięknie napisana, wyrafinowany język. Wielu rzeczy się dowiedziałem ze świata, który istnieje obok mnie.

Śmiechu warte_Olga Drenda w poszukiwaniu poczucia humoru

„bez naiwności, a nawet odrobiny głupoty, człowiek byłby nieznośny”

Czy gdy człowiek jest w Łodzi w dżdżysty, pochmurny dzień(23h słońca w ciągu dwóch miesięcy 2024 roku) nie powinien się trochę pośmiać? A i owszem, jeszcze jak.
Olga Drenda znana z „Duchologii” badała tam świat powidoków epoki transformacji. Później napisała „Wyroby”, gdzie poprzez rzeczy chciała zobaczyć po co one powstały i o czym one świadczą.
Tutaj w „Słowie humoru” stara się zrozumieć z czego i dlaczego śmieją się Polacy. Humor definiuje króciutko: „To, co wywołuje wesołość”. Książka zachowuje oświeceniowo credo: ucząc - bawić, bawiąc – uczyć.
Zabawa jest przednia, zwłaszcza, że działa tutaj czasami element przypomnienia starych dowcipów, gagów, trików, filmików, memów etc. Mamy m.in.12 groszy, Mumio, Zmiennicy, Pieseł, Kiepscy, Pomarańczowa Alternatywa, trolling, polish jokes, odjaniepawlenia, wałęsizmy, a przede wszystkim Dzień Świra.
Czego się uczymy? Że nie każdy śmiech jest dobry, czy niewinny. Śmiech tyrana czy śmianie się z słabszych. „Kocia muzyka” jest tradycją wartą zapomnienia. Chyba nawet w którymś z języków jest przysłowie: powiedz mi z kogo nie możesz się śmiać, to będzie ten, kto tobą rządzi.
Coś z filozofią? Drenda krytykuje pragmatyczno-ewolucyjną interpretacje humoru. Humor sam w sobie jest dobry mówi eseistka, sama jego funkcja nie pozwala zrozumieć go jako zjawiska społecznego. Po drugie, humor i wspólnota humoru dają nam krótkotrwałe zamieszkanie w grupie, które jest jednym z najcenniejszych doświadczeń bycia człowiekiem. Tutaj inspiracja Hakimem Bey’em jest wyraźna(podobnie było też u Twardocha, odsyłam do mojej recenzji „Chołodu”). Po trzecie, konstatacja, że żyjemy w świecie po ironii. Chandler z „Przyjaciół” dzisiaj by nie przeszedł. Ironia dla samej ironii może przerodzić się w sarkazm(który autorka ocenia negatywnie). Żyjemy w erze powagi(krygowania się).
Warto wspomnieć o rozdziale o kobietach-żartownisiach. Przypominam nam takie postaci jak Czubaszek, Hanka Bielecka, Irena Kwiatkowska. Drenda pisze: polskie satyryczki wywodziły się ze szkoły tworzenia, w której język był niemal wszystkich(lingustic turn nie ominął zatem też komików…). Zresztą, „w centrum polskiego humoru i tak znajduje się baba”.
Drenda odnotowuje też wielkie zmiany humorów. Wzlot i upadek Kuby Wojewódzkiego(tego pierwszego błazna IIIRP),śmianie i nieśmianie się z komunizmu(od Barei po IPN),czy przejście na emeryturę Makumby. W kontekście zmian przedstawia je nasza eseista również za pomocą dwóch figur: JP2 i Lecha Wałęsy.
Czego jeszcze się dowiemy z książki? Że bardzo trudno jest wymyślić naprawdę udany głupi żart. Książka odpowie również na takie pytania jak: Co to jest antydzbaństwo? Czemu Polsat dał nam Miodowe lata i Kiepskich, czyli humor III RP? Czemu postać wujaszka jest dla niektórych nemezis? Co wzięła Dorota Masłowska od Stefanii Grodzieńskiej? Kto powiedział, że w Polsce nie potrzebujemy cytryn, bo mamy własną kiszoną kapustę?
Na pewno zapamiętam jeden cytat z psychologa Stefana Szumana:
Człowieka obdarzonego humorem stać na wesołe i pogodne przeżywanie wielu rzeczy z natury raczej trudnych i przykrych. Humor jest bogactwem, które jednak, rzecz dziwna, zdobywają tylko ludzie skądinąd ubodzy.
Ps. Ciekawa rozmowa z autorką: https://www.youtube.com/watch?v=N0RDy1_XqxU
Ps2. Warto zobaczyć/przeczytać Cunk on Britain.
Ps.3. Na koniec żart:
Przychodzi lekarz na cmentarz, aby złożyć kwiaty na grobie baby. Nagle grób się rozstępuje i ze środka słychać głos:
- Panie doktorze, czy ma pan coś na robaki?

Lekturki:
1. Drenda 1: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/303337/duchologia-polska-rzeczy-i-ludzie-w-... 2:latach-transformacji
2. Drenda 2: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4850168/wyroby-pomyslowosc-wokol-nas
3. Dennett i ewolucja humoru: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/261820/filozofia-dowcipu-humor-jako-sila-na... W książce mamy zupełnie inny rodzaj memetyki.
4. Bey: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/75203/tymczasowa-strefa-autonomiczna i moja recenzja Twardocha: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5029705/cholod
5. Kiepscy: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5056053/nikt-nikomu-nie-tlumaczy-swiat-wedl...
6. https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5092180/cunk-o-wszystkim-encyklopedia-philomennica

Śmiechu warte_Olga Drenda w poszukiwaniu poczucia humoru

„bez naiwności, a nawet odrobiny głupoty, człowiek byłby nieznośny”

Czy gdy człowiek jest w Łodzi w dżdżysty, pochmurny dzień(23h słońca w ciągu dwóch miesięcy 2024 roku) nie powinien się trochę pośmiać? A i owszem, jeszcze jak.
Olga Drenda znana z „Duchologii” badała tam świat powidoków epoki transformacji. Później...

Szkoda, że taka krótka!

Szkoda, że taka krótka!

Olga Drenda pisze ze swadą, humorem, autorsko, ale też na autopilocie. Ogrom materiału mógłby układać się w wyraźniejsze punkty, nawet jeśli pisze się o czymś tak ulotnym jak humor. Czuję niedosyt po lekturze. To raczej wstęp do.

Olga Drenda pisze ze swadą, humorem, autorsko, ale też na autopilocie. Ogrom materiału mógłby układać się w wyraźniejsze punkty, nawet jeśli pisze się o czymś tak ulotnym jak humor. Czuję niedosyt po lekturze. To raczej wstęp do.

Uwielbiam książki-syntezy, od których wije się tak wiele nitek. Zapisałam sobie mnóstwo inspiracji, treści do zgłębienia, nazwisk do sprawdzenia. Zgrabna, dobrze napisana i na odpowiednim poziomie pogłębiona pozycja. Tytuł podoba mi się bardzo, chociaż np. "Humorek" też by był dobry :)

Uwielbiam książki-syntezy, od których wije się tak wiele nitek. Zapisałam sobie mnóstwo inspiracji, treści do zgłębienia, nazwisk do sprawdzenia. Zgrabna, dobrze napisana i na odpowiednim poziomie pogłębiona pozycja. Tytuł podoba mi się bardzo, chociaż np. "Humorek" też by był dobry :)